Op een ochtend in oktober zit ik achter mijn pc. Loop rustig de mail door, kopje koffie. Ergens halverwege de nieuwe mailtjes springt er één in het oog, één met de naam van de vader van mijn kinderen. Ik dwing me om ze van boven naar onder af te werken en er niet gelijk naar toe te gaan. Eerst even een paar keer diep ademhalen.
Een familielid van Lisa zag dat het meisje van 8 erg leed onder de vechtscheiding van haar ouders.
Ze vroeg hulp aan mij.
Uit elkaar gaan is voor de meeste mensen een emotioneel proces. En terwijl je zelf nog nauwelijks kan bevatten dat je leven op zijn kop staat, moet je het ook nog eens aan de kinderen vertellen dat papa en mama voortaan ieder hun eigen weg gaan. De manier waarop, de leeftijd van de kinderen en natuurlijk het karakter van de kids maakt dat het in het ene gezin gemakkelijker verloopt dan in het andere gezin. Vrienden van mij die er enorm tegenop zagen om het hun drie pubers te vertellen dat ze uit elkaar gingen, waren stomverbaasd over de reacties. Schouderophalend gaven de pubers commentaren als “okay, dat zagen we wel aankomen”, “wat doen we met de Playstation” en “mogen we wel zelf onze nieuwe kamer inrichten”. Na een kleine 15 minuten wilde de eerste al weg “kan ik naar mijn vrienden gaan?” En zo zaten mijn vriend en vriendin binnen 20 minuten weer met z’n tweeën op de bank, stomverbaasd dat het zo gemakkelijk was gegaan.
Een van de eerste dingen waar je over na denkt op het moment dat je uit elkaar gaat is wie gaat waar wonen?
De beweging die je relatie maakt na een scheiding is de transitie van partners naar ex-partners, en uiteindelijk naar ouders van je kind. Die laatste stap van ex-partners naar ouders is superbelangrijk en je wilt voorkomen dat je in een conflict belandt. Kinderen willen maar één ding, dat hun ouders hun ouders blijven en samen op een harmonieuze manier met elkaar omgaan. Zij hebben nooit gevraagd om een scheiding en al helemaal niet om ouders die ruzie (blijven) maken…
Marco Borsato verwoordt het heel mooi “hoe vertel je iemand dat de aarde niet meer rond is”?
En dat is precies wat je doet als die ander niet ziet aankomen dat jij wil scheiden. In het vakjargon wordt dit een scheidingsmelding genoemd. Een moeilijk moment, want meestal wil je die ander helemaal geen pijn doen.
Vijf jaar geleden kon ik niet bedenken dat ik weer gelukkig zou worden. In die bewuste kerstvakantie hebben we de jongens (toen 3 en 6 jaar) vertelt dat papa en mama gaan scheiden. Ik voel meteen weer die knoop. Met STIP is dat het aller moeilijkste gesprek uit mijn leven geweest. Mijn oudste sloeg zijn handen tegen zijn oren alsof hij aanvoelde dat dit nieuws niet goed voor hem was. Na de “feestdagen” heeft hij het verdrietige nieuws op school verteld. Ik was erbij om er voor mijn mannetje te zijn. Voor hem een veilig moment, voor mij een nachtmerrie.
Heb jij jezelf dit weleens horen zeggen? Tegen je ex? Of tegen de mediator/advocaat waarmee je onderhandelt over het huis, de financiën of de omgangsregeling van je kind?
Lees meer →
Een paar weken geleden sprak ik met een moeder over het verloop van hun scheiding. Er was al veel geregeld, ze was verhuisd en het laatste gesprek met de mediator stond gepland. Ze had bedacht dat de kinderen in het huis konden blijven wonen en zijzelf en de vader gingen wisselen. Op deze manier bleven ze beiden voor de kinderen zorgen, om de beurt.
Een ideale situatie zou je zeggen!