Kinderen krijgen veel op hun bordje tijdens de scheiding. Je bent zelf waarschijnlijk veel met je eigen emoties bezig zodat je niet alles ziet. En dat kan ook bijna niet want je eigen verwerking is al zo zwaar. Hoe kun je toch je kind het beste helpen na de scheiding? Lees meer →
Marco Borsato kan wel zingen dat afscheid nemen niet bestaat, maar niets is minder waar: afscheid nemen bestaat wel! Afscheid nemen overkomt ons zelfs allemaal. Als je afscheid moet nemen van een dierbaar familielid. Of iemand verliest waar je van houdt. Dat doet pijn. Verdriet, boosheid en angst zijn hele normale gevoelens die bij verlies horen. Rouw ook. Rouw is onlosmakelijk verbonden aan het verliezen of afscheid moeten nemen van iemand. Je rouwt om iemand waar je aan gehecht was. Om iets dat is geweest en nooit meer terug komt.
Wist je dat rouw ook onlosmakelijk verbonden is met een scheiding?
Dat akelige gevoel dat je je f*cking alleen voelt?
En dat niet alleen jij, maar ook je ex hiermee te dealen krijgt na de scheiding?
En belangrijker: ook jullie kinderen?
Afgelopen zomervakantie ben ik er samen met vriendlief en zijn twee jongens, een puber van 15 jaar en een pré-puber van 10 jaar, met de caravan op uitgetrokken. Trekken door Denemarken dit keer, van eiland naar eiland. Jammer genoeg had ik al in de twee voorafgaande weken op de weer-app gezien dat het zou gaan regenen, regenen en nog eens regenen. Spannend dus, hoe zou dit gaan? Wij, die in het gewone leven nog niet samenwonen, nu twee weken lang met z’n vieren leven op zo’n 10 m2…
In mijn coachpraktijk kom ik vaak de worsteling van ouders tegen met betrekking tot de overdracht van de kinderen. Hoe doe je dat als de ene ouder de andere ouder niet wil zien? Of als allebei de ouders elkaar niet willen zien?
“Het lijkt wel alsof ik in de rouw ben, terwijl er niemand dood is.”
Vliegen de verwijten je om de oren omdat je ex vindt dat je geen goede, verantwoordelijke ouder bent?
En ben je het zat om dat steeds maar te moeten aanhoren?
De scheiding is rond, de omgangsregeling staat op papier en aankomend weekend gaan je kinderen voor het eerst een paar dagen naar de andere ouder. Voor heel veel gescheiden ouders is dit het moeilijkste van de scheiding, het gemis van de kinderen.
In reclames op tv of in tijdschriften zie je overal happy family-achtige taferelen. Alles straalt warmte en liefde uit. Iedereen fijn met elkaar bij de haard met een hapje en een drankje. Ze kijken blij, hun haar zit goed en de kleding is mooi op elkaar afgestemd. Je zou er jeuk van krijgen…
Laatst was ik in gesprek met Judith. Ze vertelde mij hoe haar ex-man zich als Sinterklaas gedraagt richting de kinderen. En wat dat met haar doet.
Het is altijd feest bij papa. Een vitaminerijke maaltijd? Nooit van gehoord.
Huiswerk maken? Heeft deze man zelf vroeger nooit gedaan en is toch goed terecht gekomen…
Op tijd naar bed? Vader zit achter zijn telefoon of laptop (werk of Tinder?) en let niet op de klok.
De kinderen enig gevoel voor geld bijbrengen? Als je ze zo weinig ziet, wil je ze wel eens verwennen. Dat sparen voor die dure Nike’s slaat dan dus nergens op…
Judith stoort zich vreselijk aan dit Sinterklaas gedrag van haar ex-man. Hierdoor lijkt het alsof zij altijd de strenge is, de boeman. Sterker nog, het lijkt niet alleen zo, ze trekt de touwtjes ook strakker aan dan ze eigenlijk zou willen. Lees meer →
Een paar maanden terug wordt er laat in de avond gebeld… het is mijn vriendin Sophie… haar vader gaat overlijden, hij heeft uitgezaaid kanker en er is niets meer aan te doen. Ze heeft gemengde gevoelens, lijkt eerst niet bij haar verdriet te kunnen komen. Ze had eigenlijk nog zoveel met hem willen doen en hem beter willen leren kennen. Het heeft niet zo mogen zijn, alle jaren lijken verloren.
“Veertig- plus 10 jaar” zegt ze. “10 jaar was ik toen hij bij ons vertrok. Die 40 jaar staat voor de jaren daarna waarin het niet gelukt is hem echt goed te leren kennen. En nu gaat hij dood, hoe oneerlijk is dat?” Lees meer →