Het mailtje blijkt te gaan over een nieuw fotoboek dat hij heeft gemaakt. Voor mij is er ook één en of ik dit bedrag wil overmaken. Nou heb ik niet om een fotoboek gevraagd, maar goed, er zit vast een goede bedoeling achter, dus ik maak het gevraagde bedrag over.

Twee weken later zit ik met het boek op de bank. Mijn keel zit dicht en de tranen branden in mijn ogen. Het is het fotoboek van de laatste 4 jaren als gezin. De jaren die zwaar zijn geweest, omdat na ruim 20 jaar samenzijn en met twee mooie kinderen, de scheurtjes in onze relatie voelbaar werden. En alleen groter en niet kleiner. Onze dochter is in die periode van 4 jaar 12/16, onze zoon 14/18 jaar.

Wat me raakt is dat ik er niet in voorkom.

Het staat vol met foto’s van de kinderen en hun vader. Ik ben er vroegtijdig uitgeschreven, blijkt.

Jeugherinnering

We zijn met de boeken begonnen om beide kinderen een soort jeugdherinnering mee te geven. Voor beide een baby/peuter boek apart en daarna van het gezin een boek elke 3 tot 4 jaar. Dit is het vierde boek.

Zo’n 6 jaar terug zijn we gescheiden. Dat het boeken zijn voor de kinderen, in eerste instantie, lijkt vergeten te zijn.

Hoe kan ie dat nou doen, vraag ik me af. Het gaat hier om de kinderen en niet om ons. Ik weet wel iets zeker en dat is dat het me veel pijn doet. De laatste jaren samen worden er min of meer door uitgewist.

Een week later drinken we, op mijn verzoek, samen een kop koffie. Als ik het vraag, geeft hij aan dat er geen foto’s waren en dat hij de boeken voor zichzelf heeft gemaakt. Dit is ook de laatste, zijn leven gaat verder, en zijn er geen gezamenlijke boeken meer. Dat laatste begrijp ik.

Een verder gesprek is lastig want de boosheid loopt te hoog op.

Boosheid

Weer thuis realiseer ik me hoeveel pijn en boosheid er nog zit, nu 6 jaar later.

Je probeert er samen voor de kinderen te zijn, een soort één lijn te trekken, maar eigenlijk lukt dat niet. Natuurlijk we zijn gescheiden, geen gezin meer in de vorm zoals het was. Het streven is om wel in overleg te blijven, wel nog eer te doen aan wat er samen is geweest. De kinderen een leuke jeugdherinnering mee geven, dat was het oorspronkelijke idee. Het was tenslotte niet allemaal slecht. Zeker niet, gezien de vrolijke gezichten, op de foto’s. En ja, ik was vaak de fotograaf, maar niet altijd.

Het blijkt dat meer dan 60% van de gescheiden partners, na 6 jaar nog steeds boos is op de ander. Na de formele beëindiging van een relatie komt er ruimte om na te denken over hoe alles is gegaan. Vaak het moment waarop de rouw om het verlies in al zijn heftigheid wordt ervaren. Verdriet en boosheid komen naar boven. Blijf dan maar eens, ondanks al je goede voornemens, op goede voet met de ander. Iets wat ook de kinderen mee krijgen, bij het wisselen van huis en ouder, de sportclub, bij school en overal waar beide ouders elkaar tegen komen. Of op die momenten dat de ene ouder zich niet positief uitlaat over de andere.

Vaak zien we scheiden als een moment, het moment dat er getekend wordt en het ouderschapsplan er ligt. Eigenlijk begint het “gescheiden zijn” dan pas. Hoe ga je met elkaar om, wat kun je nog overleggen, waar staat de ander nog voor open, wat valt in de categorie “gezeur”……?

En hoeveel boosheid en verdriet zit er nog, dat niet is uitgesproken of verwerkt, en wat zich nu in gedrag gaat laten zien?

Hoeveel kans maak je met z’n allen op een gelukkige doorstart? Op een nieuw gezin als het oude zeer mee gaat naar de volgende relatie?

We hebben allemaal recht op een mooie jeugdherinnering en een leuk fotoboek !!

Vooruitkijken