Normen en waarden. We kennen deze term allemaal wel en gebruiken het waarschijnlijk regelmatig. Maar sta je er wel eens echt bij stil wat jouw normen en waarden zijn? En handel je er ook naar? En wat voel je wanneer je (een van) jouw waarden niet kunt leven?
Met zo’n titel voor een blog haal ik natuurlijk een hoop op mijn hals. Want schrijven dat kinderen niet op de eerste plaats staan, maakt wel wat los in scheidingsland. En toch doe ik het. Waarom? Omdat het mij zo raakt dat ‘eerst jezelf en dan de kinderen’ vaak verward wordt met eigenbelang. Een woord wat in de praktijk een eigen leven gaat leiden, een negatieve lading krijgt en vooral veroordeeld wordt. Maar zeg eens eerlijk? Zijn we tenslotte allemaal niet overtuigd van het feit dat je eerst goed voor jezelf moet zorgen, wil je goed voor anderen kunnen zorgen?
“Het wordt beter”
“Alles komt goed”
“Jij wordt weer gelukkig”
Misschien herken je bovenstaande opbeurende woorden wel. We geven ze allemaal graag aan iemand die in een scheiding zit of net gescheiden is. Niemand ziet die zus, broer, vriend, vriendin of collega graag ongelukkig, toch? Terwijl het heel menselijk is dat je je tijdens een scheiding alles behalve gelukkig voelt. Je hebt verdriet, last van schaamte dat het jullie niet is gelukt om een echtscheiding te voorkomen, een mega schuldgevoel naar je kinderen en je voelt angst voor de toekomst. “Hoe ga ik het in mijn eentje redden?” is de vraag die continu door het hoofd van Miriam schiet waardoor ze maar niet kan stoppen met piekeren. Lees meer →
Een veel gehoorde kreet om mij heen is MIJN EX WERKT NIET MEE. Het liefste stel je het contact met de andere ouder uit of ga je het zelfs uit de weg. Heb jij nou ook het gevoel dat je alles hebt geprobeerd, maar doet je ex juist precies het tegenovergestelde? Krijg je het gevoel dat jullie steeds meer tegenover elkaar gaan staan in plaats van naast elkaar? Dat spanning en conflicten steeds meer de boventoon gaan voeren? Lees meer →
“Naar mijn gevoel ben ik al jaren bezig om onze relatie goed te houden. Inmiddels ben ik ten einde raad. We maken steeds ruzie. We zijn niet in staat om onze gevoelens te delen zonder dat de ander zich aangevallen voelt. En ik weet me geen raad als mijn partner heel boos wordt. Wat kan ik doen om dit te doorbreken? Dat er consequenties zijn waar ik best bang voor ben … Ik heb ook een goed gevoel als ik me voorneem om alles op alles te zetten om onze relatie te redden, maar dat kan alleen samen met mijn partner.”
Lees meer →
Ben jij gescheiden, of zit je er zelfs middenin, en worstel je ook zo met je emoties? Veel ouders die gaan scheiden hebben dat probleem. Met de beste intenties gaan ze vaak op zoek naar gratis informatie via internet. Diverse mediators, scheidingsmakelaars en advocaten vliegen hun om de oren. Allemaal met goed aanbod, met name gericht op het praktisch regelen van de scheiding. De praktijk is dat ouders deze professionals ook snel inschakelen. Hiermee denken ze de scheiding goed geregeld te hebben en vertrouwen ze erop dat ze niet in een vechtscheiding belanden. Wat ouders (en helaas ook veel professionals) vaak niet weten is dat juist de negatieve emoties en slechte communicatie een succesvolle scheiding in de weg staat.
Lees meer →
Als ik haar spreek op het strand is deze moeder van 3 jonge kinderen net gescheiden. Ze oogt vermoeid, maar is ook strijdlustig als ze zegt: “Ik wist niet dat het zo zwaar zou zijn om de helft van de zorg voor mijn kinderen te hebben en er 4 dagen bij te werken. Mijn bloeddruk is te hoog, maar ik wil niet aan de medicijnen. Weet jij een oplossing?” Lees meer →
Als de decembermaand je niet heeft gebracht waar je zo op had gehoopt wat doe je dan? Door blijven ploeteren of hak je de knoop door? Na de feestdagen nemen veel mensen een beslissing over hun huwelijk. Het aantal scheidingen is hoog aan het begin van het nieuwe jaar.
Ik schrik me rot iedere keer als ik de cijfers zie. Wist jij dat 1 op de 3 huwelijken strandt en 70.000 kinderen een scheiding van hun ouders meemaken? Weet je wat het gekke is: we willen allemaal goed voor onze kinderen zorgen, toch? Waarom laten we het kind dan knel zitten tussen twee ruziënde ouders?
Al eeuwen gaan mensen vreemd.
Mannen én vrouwen.
De emancipatie heeft ervoor gezorgd dat vrouwen op dit punt niet achterblijven.
Vanuit gebeurtenissen in mijn verleden voel ik afkeuring omhoog komen als het over vreemdgaan gaat. Opvallend is dat er de laatste tijd veel klanten op mijn pad komen waarvan hun partner vreemd ging of dat ik de vreemdgaande partij voor me heb zitten.
Hoeveel ouders tijdens hun scheiding wel niet worstelen met hun emoties…onvoorstelbaar. Anders geformuleerd, het gevoel hebben in een emotionele achtbaan te zitten. Een achtbaan waarbij je de angst hebt er niet uit te komen, en zeker niet bij uit de bocht wilt vliegen. Het gevoel van controleverlies over de snelheid waarin alles plaatsvindt…dat je geen stuur ofwel grip meer ervaart over de rit en hoe jij uiteindelijk over de streep komt.
Herken jij dat gevoel ook? Dat onbestemde gevoel van waar gaat het heen?